Zein da arazoaren dimentsioa? Zenbat pertsonak izango dute bizitzako uneren batean osasun mentaleko krisiren bat? 4tik 1? 40tik 1? 400etik 1?
Erantzun zuzena lehenengoa da. Gutxienez 4tik 1, biztanleriaren %25. Gaur egun osasun mentala eta, jakina, buruko gaixotasuna- ia ikusezinak dira oraindik. Hau da, ikusezintasuna dute. Eta, aldi berean, paradoxikoki, ikuspen desitxuratua dute. Horregatik, funtsezkoa da arazoari modu argi eta irekian aurre egitea.
“Que nadie camine por mi mente con los pies sucios” buruko gaixotasunaren diagnostikoa duten hamar pertsonarekin, psikiatriako bi profesionalekin, bi aktorerekin eta musikari profesional batekin egindako prozesu sortzailearen emaitza da, eta buruko gaixotasunek dakarten estigmari eta autoestigmari buruzko hausnarketa proposatzen du.
Ikuskizuna haien esperientzia pertsonaletan oinarrituta eraikitzen da, dramaturgia arin eta komedia uneekin. Antzerki hizkuntza ez-konbentzionala proposatzen du, eduki bisual handikoa eta performancearen artearen eragin handiarekin.
Gogoeta hori eszenatokitik haratago ere planteatzen da, hainbat ekintza performatiborekin, hala nola ikusleen etiketak “loc@” edo “cuerd@” -etan (nahasmendu horiek eragiten duten estigma agerian utziz), publikoaren aldetik euspen mekanikoen proba, osasun-sareko praktika honekin amaitu nahi duen #0CONTENCIONES kanpainarekin bat eginez, edo “Un día, un @artista, una obra sobre salud mental” erakusketen segida.
