Infernura barreiatu eta barrea eragiten duen istorio bat
“Ladydi García Martínez dut izena, eta beltzarana dut azala, kafe kolorekoa begiak eta txinatarra eta marroia ilea; nire itxura ezagutzen dudan jende guztiaren berbera da. Txikitan, nire amak mutikoen modura janzten ninduen eta Mutiko esaten zidan.”
Ezerezean galdutako herrixka batean bizi dira Ladydi García eta bere ama, mendi baten magalean, baso eta amapola zelaien zizelkadez bustia, narkoen sailak fumigatzea arriskutsuegia delako zelaien eta jendearen gainean pozoia jaurtitzen duten helikopteroen azpian. Emakumeak besterik ez dauden herrixka bat, gizonek etorkizun oparoago baten bila mugaz bestaldera egiten dutenean, ez direlako sekula itzultzen, eta beraien amak, emazteak eta alabak narkoen biolentzia basatiaren aurrean bakarrik uzten dituzte. “Gizonik gabeko lurralde batean egotea, ametsik gabeko gau batean lo egitearen modukoa da”, dio Ladydi Garcíak.
Ladydik aurpegia jartzen dio “lapurtutako” ehundaka umeri.
